Net als Daniel Dzidzonu's eerste plaat Unknown land is Vipkomé afrobeat van de bovenste plank, al zijn volgens de trompettist vergelijkingen met de afrobeat uit de jaren 1970 en 1980, de hoogdagen van Fela Kuti, moeilijk te maken. "Dat waren andere tijden. Fela had drie tot vier concerten per week en op de andere dagen repeteerde hij met zijn muzikanten, die bijna allemaal in hetzelfde huizenblok woonden. Ze waren perfect op elkaar ingespeeld." De markt laat niet meer toe om met twintig muzikanten op tournee te gaan, zoals ten tijde van Fela Kuti. Zelfs een tienkoppig afrobeatorkest is vandaag de dag moeilijk te verkopen. Bands moeten dus vindingrijk zijn, en zo staat Dzidzonu nu eens met een trio, dan weer met een kwintet en soms ook met een volledige band op de scène. "Voor de Brussels Jazz Marathon gaan we fa.Il out, met zeven muzikanten en twee gastzangers. Meestal moet ik het met minder doen," vertelt Dzidzonu. "Een ander groot verschil met vroeger is dat muzikanten tegenwoordig komen en gaan. Dat maakt het moeilijk om een hechte sound te smeden, dat vergt jaren samenspel. Ik zal er alles aan doen om de groep muzikanten die ik nu rond mij heb intact te houden."
Niet dat zijn huidige sound er niet mag
zijn. Integendeel. Zijn "new generation
afrobeat", zoals hij het zelf noemt, staat
zijn mannetje naast andere hedendaagse
afrobeat. Dzidzonu's sound zit zo strak
op de afrobeatpolsslag, dat velen denken

dat hij uit Nigeria komt. "Nigeria, Togo,
Benin, Ghana... We zijn allemaal hetzelfde
volk. Onze voorouders kwamen
uit Nigeria en zijn uitgeweken naar het
Westen," vertelt de 31-jarige muzikant.
"In Lomé (de hoofdstad van Togo, bt) zijn
er heel wat Yoruba's, die hun cultuur hebben
meegebracht. Daardoor ben ik vertrouwd
met hun taal en hun percussie."

KERKMUZIEK

De bekendste Yoruba is Fela Kuti, die
de traditionele percussie van zijn volk
ging vermengen met Ghanese highlife en
Amerikaanse jazz en funk om te komen
tot afrobeat. Genres die Dzidzonu nu op
zijn beurt vermengt tot nieuwe muziek.
"Naast het feit dat het allemaal black
music is, valt me op dat het allemaal
genres zijn die zijn ontstaan in de kerk.
Daar is het ook voor mij begonnen. Mijn
vader was percussionist en leidde het
kerkorkest. Elke zondag ging hij twee uur
vroeger naar de kerk om te repeteren."
De kleine Daniel ging steeds mee met zijn
vader. Zo kwam hij niet alleen in contact
met kerkmuziek en traditionele muziek
uit West-Afrika, maar ook met de jazz en
de funk die in de wagen opstond. Daniel
Dzidzonu was helemaal in de ban van
koperblazers. "Op een dag kwam een van mijn vaders muzikanten bij ons thuis
langs, en ik mocht eens op zijn trompet
blazen. Hij stond versteld dat er meteen
een cleane sound uit kwam en riep uit:

'He's got the natura! thing, he can play!"'
Toen Daniel Dzidzonu een jaar of acht
was, kreeg hij van zijn vader een bugel. Na
daarmee in traditionele Akpesse-bands,
die Ewe-drum en koorzang combineren,
te spelen, ging hij muziek studeren. "Ik
speelde in de universiteitsband, maar liet
de lessen vaak voor wat ze waren. Ik
speelde liever muziek met mijn vrienden.
Maar ik wilde meer, ik wilde geschreven
muziek studeren. Geen sinecure, want
muziek behoort in Afrika tot de orale traditie.
Ik pikte sounds op van de televisie
en speelde ze na. Er zijn geen boeken
met jazz-standards, ook Louis Armstrong
moest ik uit het hoofd leren spelen."
Dat bracht Dzidzonu naar Brussel, waar
hij familie had. In 2009 begon hij jazz te
studeren aan de muziekacademie van
Evere en was hij steeds vaker in bars en
muziekclubs te zien. Tijdens jamsessies,
met zijn eigen band maar ook aan de zijde
van Oghene Kologbo, Fela Kuti's gitarist.
"Het is een eer om van zo'n ervaren muzikant
te kunnen leren. Hij is een van mijn
idolen, net als Fela Kuti, Hugh Masekela,
Manu Dibango, Salif Keita ... Momenteel
ben ik ook echt verknocht aan hardbop.
Lee Morgan, 'Afro blue' in de versie van
John Coltrane, zwarte Amerikanen die
teruggrijpen naar hun Afrikaanse roots."